หินก้อนหนึ่ง กลางธารา น่าสงสาร
ตั้งตระหง่าน กลางสายชล ทนเสียดสี
ร่างถูกเซาะ เพราะรักยิ่ง มิ่งนที
ครั้นราตรี มายล ก็ดลดาว
แสงระยิบ กระพริบตา มาจรัส
จึงสัมผัส กับก้อนหิน ไม่ยินหนาว
กระซิบบอก ในซอกผา ว่าเรื่องราว
ทุกทุกคราว ฝากบอกรัก ปักษ์ธิวา
ธาราไหล ในโลกหล้า แต่ฟ้ากว้าง
สู่คงคา เบื้องล่าง อย่างหลงไหล
ด้วยต้องแสง แห่งดวงดาว พราวพิไล
จึงรักใคร่ เพราะละมุน อุ่นนภา
รักไม่สม ขมไม่หวาน ขานไม่ตอบ
เพราะไม่ชอบ จิตไม่ต้อง พ้องตัณหา
เป็นสามเศร้า เคล้ากันอยู่ คู่โลกา
หินกลางฟ้า ดาราหม่น คู่ชลธี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
