ยามเหมันต์ หันมา ผ้าผวยหลุด
หนาวที่สุด ทรุดกาย เกินหน่ายหนี
อาบน้ำเย็น ห้าขัน หวั่นฤดี
แปลงฟันที เย็นเหงือก ถึงเปลือกตา
จากธันวา มาเรื่อย ร่างเปลือยเปล่า
ราตรีเข้า มาเยือน เคลื่อนคอยหา
เสื้อขาดขาด เก่าเก็บ เย็บขึ้นมา
ย่นยู่กว่า ได้ใส่ ใช้กันลม
ภาวนา หนาวนี้ หนีไกลเถิด
จงเตลิด ข้ามเขต นิเวศสม
อย่าคืนหวน ทวนมา อุราตรม
ลอยลิ้วพรม พร่างพรู สู่ทะเล
พันทอง
๒๘/๑/๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
