[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

แสงรุริยาสาดมาอรุณเช้า
แสงจันทร์เจ้างดงามยามหลับใหล
แสงดาวแพรวพราวเกลื่อนเป็นเพื่อนใจ
แสงหลอดไฟคงอยู่เป็นคู่กาย

ก่อนจะจากฝากใจให้รอคอย
อย่าให้น้อยร้างลาอย่าห่างหาย
ให้นับวันผ่านพ้นใช่งมงาย
ไม่มลายรักเราจะนิรันดร์

ฤดูร้อนรอนรอนก็ถอนจิต
คงหมดสิทธิ์คิดรอหรือทอฝัน
เธอห่างหายคล้ายดับดวงตะวัน
ปล่อยให้ฉันเฝ้ารอท้อแท้ไป

ฝนหล่นมาจากฟ้านภาหม่น
คิดวกวนมณฑาจะมาไหม
แม้ร่างกายเปียกปอนแต่ร้อนใน
ฝนรำไรหยุดลงเจ้าคงมา

จนหนาวผ่านพัดพากายาเหน็บ
ทิ้งใจเจ็บเก็บไว้ตรงข้างฝา
ไม่ต้องหวนคืนแล้วน้องแก้วตา
หทัยข้าสาหัสกัดฟันลืม

ผมชอบนะ  กลอนบทนี้  อ่านแล้วมันรุ้สึกถึงความเหงาๆยังไงไม่รู้
ปกติผมชอบเขียนกลอนตลกๆฮาเฮไปวันๆ  การจะให้สร้างอารมณ์มาแต่งกลอนแบบกลอนบทนี้เป็นเรื่องที่ยากมากๆ  นานๆจะมีสักบท
แม้สัมผัสจะไม่โดดเด่นเช่นกลอนอื่นๆแต่ก็ขอชมจากใจว่า แต่งได้เยี่ยม....สื่ออารมณ์กลอนเหงาได้ตามแบบที่ผมชอบ....