เมื่อเปลวไฟแห่งชีวิตของเขากำลังจะมอดดับลง
เขารู้ตัวว่าไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตครอบครองทุกสิ่งที่กอบโกยมาได้อีกแล้ว
เพราะพญามัจจุราชไม่เคยปรานีใคร ไม่สนใจสินจ้างรางวัล ไม่เคยใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนขอร้อง ไม่หวั่นเกรงต่อคำข่มขู่
เมื่อนั้นแหละ หูตาของเขาจะเริ่มสว่างทั้งที่มันกำลังพร่ามัว สุดที่จะใช้มองหรือฟังสิ่งใดได้
คนเรากอบโกยเพราะลุ่มหลงในความสุข แต่เมื่อรู้สึกตัวว่าไม่มีหวังที่จะได้ครอบครองอีกต่อไป
สุดท้ายแล้ว แม้ชีวิตของตนเองก็ยื้อยุดฉุดเอาไว้ไม่ได้
....คน...ต้องอยู่ในสภาวะที่สิ้นหวังแล้วจริงๆ...เมื่อนั้น...บางทีเขาอาจจะตื่นจากความฝัน....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
