คืนเหน็บหนาวหนาวสั่นสะท้านจิต
ขาดมิ่งมิตรเนื้อนวลคร่ำครวญสั่ง
อยู่แห่งไหนคนดีหนีรวงรัง
พี่รินหลั่งน้ำตาจนชาชิน
หนาวน้ำค้างพร่างพรมระทมโศก
ประหนึ่งโลกสั่นรัวไปทั่วถิ่น
จิตระบมห่มผวยใจรวยริน
ถึงยุพินกินรีเจ้าหนีไกล
กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
ทุกข์รุมเร้าฝังจิตอยากชิดใกล้
เจ้าเนื้ออุ่นกรุ่นหอมพะยอมไพร
กลิ่นสไบเบาบางยามห่างนวล
ยามเหมันต์ผันผ่านสะท้านจิต
ขาดคู่ชิดเชยชมดั่งลมป่วน
ฝันถึงเจ้าทุกวันสุดรัญจวน
จงคืนหวนห่มห้อมสู่อ้อมใจ
ไพร พนาวัลย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
