แม้นมิได้ เป็นบุตร สุดสวาท
มิใช่ญาติ เผ่าพงศ์ ร่วมวงศา
แต่มีธรรม นำจิต คิดเมตตา
ก็เหมือนว่า เลือดเนื้อ เชื้อเผ่าพงศ์
ถึงเป็นลูก ปลูกฝัง แต่ยังน้อย
เพียรเฝ้าคอย ฟูมฟัก รักจนหลง
หากไม่รู้ บุญคุณ จุนเจือคง
มิต่างหงส์ ผ่าเหล่า เข้าฝูงกา
ถึงเป็นญาติ ชาติเชื้อ เมื่อธรรมสิ้น
เหมือนแปลกถิ่น แปลกทาง อย่างแปลกหน้า
มิอาจหวัง น้ำใจ ได้พึ่งพา
ลดคุณค่า แห่งญาติ เพราะขาดธรรม
จะเป็นญาติหรือไม่ ใช่เรื่องใหญ่
หากหัวใจ ครองธรรม์ อันเลิศล้ำ
โลกคงจะโสภา น่าจดจำ
เมื่อคลาคล่ำ ด้วยญาติ มิขาดรัก
"มุนีน้อย"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
