เหยียบยอดหญ้ายากย่าง น้ำค้างเยอะ
ฉ่ำแฉะเฉอะฉาบฉาย ตะกายโหน
โสมส่องแสงสดใส อยู่ไกลโพ้น
เยื่อใยโยนยังอยู่ ดูให้ดี
วับแวววาววูวาบ ซึมซาบจิต
มุ่งมองมาหมายมิตร มิคิดหนี
เปลี่ยนปวดปร่าเปรอไป ให้"มุนีฯ"
ทบทวนทีท่าทาง มิห่างไกล
ฝืนฝ่าเฝ้าฝันแฝง ทุกแห่งหน
รุ่งเร่งเร้าร้อนรน ทนรู้ไหม
"ศศิ"เศร้าโศกศัลย์ พลันลาไป
หวั่นหวาดไหวเหว่ว้า อย่าวายวาง
เทียวทาบทนทุกข์ท้อ รอสักหน่อย
เลือนล่วงลอยแล้วลา ก่อนฟ้าสาง
หักเหเหินห่างหาย แวววายวาง
เหม่อหม่นหมดหมองหมาง มาม่ามะ
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
