ก้าวขาออกจากบ้านก็เจอกับรถติด
ชั้นบรรยากาศเดี๋ยวนี้มีแต่มลพิษ . .. จนอารมณ์สุนทรีย์หดหาย
เบียดเสียดกันบนรถเมย์ ~ ซึ่งแทบไม่เหลือออกซิเจนให้หายใจ
หลังผ่านชั่วโมงเร่งรีบไปได้ . ..
ก็กลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมให้เจ้านาย . .. สวดตามเคย
เงยหน้าอีกทีก็ตักมื้อเที่ยงเข้าปาก
ความเร่งรีบมันมีมาก . .. จนแทบจะกลืนลงคอไปเฉย ~ เฉย
พอตะวันบ่ายคล้อย . . -->
หนังตาก็ย้อย . .. จนต้องพึ่งกาแฟทรี อิน วัน เหมือนเคย ~ เคย
หลังเลิกงานก็ไปเดินเอ้อระเหย . . . ก้ม ๆ เงย ๆ แย่งสินค้าจัดรายการ
กลับถึงบ้านก็ดูละครจนหลับคาทีวี
วงจรชีวิตก็เป็นแบบนี้ . .. ไม่มีสิ่งใดเป็นสีสัน
“หัวใจ” ทำหน้าที่อะไร . . . จึงลืมไปแล้ว ~ เพราะไม่มีโอกาสได้ใช้มัน
สิ่งที่เขาเรียกว่า “ความผูกพัน” . .. สำหรับฉัน “คงไกลเกิน”
หัวใจดวงเล็ก ~ เล็ก ในเมืองใหญ่ จึงแฟบลงไปทุกที
ถึงปริมาณประชากรจะคูณทวี . .. แต่คบได้แค่ผิวเผิน
ฉันจึงหายใจ . . อยู่ในโลกที่ “ความจริงใจ” ถูกหมางเมิน
และมี “ความเหงา” เป็นแขกรับเชิญ . .. ตลอดมา~*
. . .
. .
.
. .. แบบว่า แต่งจากชีวิตตัวเองล้วนๆ 555++ . ..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
