แม้สิบลม พัดพา อุราเหงา
ก็ยังเศร้า เคล้าครอบ ดังมอบหมาย
คลื่นพายุ ซัดสาด เกลื่อนหาดทราย
อย่าไปหมาย ชายจริงใจ นั้นไม่มี
เจอแต่ลม ลวงหลอก จนกลอกกลิ้ง
ฟันแล้วทิ้ง ปล่อยจม จนขมปี๋
ร้อยชื่นฉ่ำ จำจด หมดวจี
ความจริงมี หรือเปล่า เล่าพ่อคุณ
จักลมหนาว ลมฝน ครองหม่นไหม้
จำนำใจ ให้ชาย จนวายวุ่น
เขาทิ้งขว้าง กางกั้น มันเป็นจุล
แถมขาดทุน หัวจิต มืดมิดลง
พันทอง
๑๔/๑/๕๗
วันนี้เซ็งๆ เลยต่อแบบนี้แล้วกันน้อ ที่จริงไม่ได้เกี่ยวแค่อยากแต่งจ้า
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
