หากทิวาราตรีไม่มีสร้อย
จากน้องน้อยหนึ่งโสมประโลมขวัญ
ดั่งทิวามืดมิดสถิตทัณฑ์
อุระพลันหมองหม่นท่วมชลนา
ศศิเอ๋ยเคยส่องผุดผ่องสาย
สิ้นประกายแห่งโสมประโลมหล้า
ดั่งจันทร์แรมแซมหม่นสุคนธา
ชายชราหน้าแห้งหมดแรงรอ
อักขราพาชื่นระรื่นจิต
ดั่งจุมพิตจากสรวงสู่ทรวงฝ่อ
สายพิรุณโปรยปรายประกายทอ
ละมุนช่อบุปผชาติที่หยาดริน
อักษราสาวน้อยจากดอยฝัน
เฝ้าจำนรรจ์ชวนพิศนิจสิน
ดั่งจะห่มท้องนภาเป็นอาจิณ
ธรณินทร์สินธรขจรไกล
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
