55555 รำพึงอดีต 55555
เวลากาลผ่านคล้อยค่อยตรองตรึก
ฉันรู้สึกนึกทวนจนถ้วนถี่
กวาดรางวัลมากมายหลายเวที
ถ้วยมากมีที่เรือนเกลื่อนหลายใบ
เมื่อครานั้นสวยสาวพริ้งพราวเพริศ
ชนะเลิศทุกทีพี่รู้ไหม
มีประกวดแข่งขันนั้นต้องไป
รางวัลได้นั่งกอดตลอดมา
จึงมิกล้ามีปั๊วเกรงตัวเหี่ยว
อยู่ดายเดียวถนอมออมรักษา
อบน้ำแร่แช่น้ำนมบ่มกายา
พอสุดท้ายจึงรู้ว่าน่าเสียดาย
"ดิน"
ยังมิสายเกินไปหากใจหวัง
ประดุจดังมะพร้าวยังห้าวหลาย
เพราะยิ่งแก่ยิ่งมันในบั้นปลาย
แต่ละรายยิ้มร่าได้สามี
ดั่งผืนนาหน้าแล้งระแหงทั่ว
เหล่าควายวัวเจ่าจุกไปทุกที่
พอฝนพรำน้ำนองห้วยหนองที
ปฐพีชุ่มฉ่ำน่าทำนา
ลืมอดีตเสียเถิดเหมือนเกิดใหม่
มองหาใครสักคนดั่งฝนห่า
เข้าชโลมโฉมงามเป็นน้ำยา
เชิญมัจฉาแหวกว่ายในวารี
แล้วจะร้อง,เต้นผาง,รู้อย่างว่า
ยังคงน่าเชยชิดขนิษฐี
เปิดหทัยไว้ท่าชายชาตรี
ที่พาทีเลอะเลือน...เหี่ยวเหมือนกัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
