ตาเอ๋ยตา เห็นรูป วูบวาบไหว
ใจเอ๋ยใจ เต้นตูม ตกหลุมปลัก
หูเอ๋ยหู ยินเสียง เพียงทายทัก
ชักเอ๋ยชัก ลำเอียง หลงเสียงนาง
กลิ่นเอ๋ยกลิ่น หอมหวน ยั่วยวนผูก
จมูกเอ๋ย จมูก ผูกไม่สร่าง
รสเอ๋ยรส แสนอร่อย ไม่ปล่อยวาง
ลิ้นเอ๋ยลิ้น อำพราง สู่กลางใจ
สัมผัสเอ๋ย สัมผัส ถนัดนุ่ม
กายเอ๋ยกาย เกาะกุม นุ่มไฉน
อารมณ์เอ๋ย อารมณ์ ห่มทรวงใน
พาหทัย ไหวหวั่น มิทันตรอง
อายตนะภายในกายใจนี้
ล้วนต้องมีภายนอกคอยหลอกช่อง
จากทวารทั้งหกเข้าปกครอง
คือครรลองโบยบินแห่งอินทรีย์
องค์สัมมาสัมพุทธพิสุทธิ์ใส
ทรงตรัสให้สรรพสัตว์ขจัดหนี
ให้สำรวมกายาไร้ราคี
ตั้งฤดีหนีมารเข้าผลาญจินต์
อันรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ
ใครชนะย่อมสุขไร้ทุกข์สิ้น
ปุถุชนอย่างฉันนี้มันชิน
จึ่งโบยบินตามใจแม้วัยเกิน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
