มีช่องว่าง ระหว่งเรา เขาคนนั้น
มาพัวพัน ฟั้นเกลียว เซี้ยวจริงหนอ
จะหยิบยก อกช้ำ ระกำพอ
เกินพะนอ คลอเคล้า เศร้าจาบัลย์
อยากจะลืม ลืมไป แต่ใจเจ็บ
เกิดอักเสพ แผลเน่า เศร้าเลยฉัน
ปล่อยไว้นาน กาลล่วง ทรวงร้าวพลัน
เคยสุขสันต์ วันนี้ มีน้ำตา
จันทร์สาดส่อง ปล่องหน้าต่าง อ้างว้างจิต
คนสนิท เปลี่ยนแปร ไม่แลหน้า
เดินสวนทาง เมินเฉย มิเอ่ยจา
วาสนา คงสิ้น จินต์เดียวดาย
พันทอง
๑๑/๑/๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
