ศาสนา

ที่จริง เขาไม่เคยเชื่อในพระเป็นเจ้าเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ต้องการพระพรใดๆทั้งสิ้น ในสังคมชาวยิว เรื่องแบบนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้นมากเท่าใด
กระนั้นพี่ชายมีความเชื่อศรัทธาอย่างยิ่ง "แกมีชีวิตก็เหมือนตายแล้ว" พี่ชายมักพูดอย่างนี้ "พระเป็นเจ้าจะไล่แกลงนรกแน่ๆ"
"พี่สวดภาวนาถึงพระเป็นเจ้าทุกวัน พระองค์ก็เลยประทานโรคร้ายให้พี่เลยไง" เขาก็มักพูดประชดพี่อย่างนี้ทุกครั้ง
ประเด็นเรื่องศาสนาจึงไม่ค่อยพูดในโต๊ะอาหารสักเท่าไร..
..เย็นวันหนึ่งแสงอุทัยสุดท้ายของวันพยายามจะลับขอบทราย เยรูซาเล็มทั้งกรุงกลายเป็นสีส้มออกแดง แสงสีที่ถ่ายคลื่นได้ไกลที่สุด..
พี่กำลังจะตายในไม่ช้า ด้วยโรคร้ายที่เกาะกุมมานานปี "ฉันขออะไรแกก่อนตายได้ไหม?" พี่ชายพูด อ่อนแรง .... "พี่ลองพูดมา" "แกเชื่อพระเจ้าสักทีได้ไหม ไม่อยากให้แกลงนรก.." น้องชายได้แต่แต่นิ่งเงียบ เหมือนจะคิดอะไรอยู่ "ฉันไม่นับถือศาสนาอะไรทั้งนั้น พี่ก็รู้" พี่ชายน้ำตาคลอหน่วย "แล้วแกทำเพื่อฉันได้ไหม?" เขาครุ่นคิด มองน้ำตาพี่ชายใกล้จะไหลรินออกมาแล้ว ..เขาตอบพี่ชายด้วยเสียงสั่นเครือ "ได้ครับ" เขาตกลงในที่สุด ....และนั่นคือรอยยิ้มสุดท้ายที่เขาจะได้รับจากพี่ .... เขาไม่ทำอะไรทั้งนั้น เพียงร้องไห้.. .. หนึ่งเดือนหลังจากนั้น เพื่อนคนหนึ่งของพี่มาหาเขาถามว่า "แกจะเชื่อพระเจ้าอย่างที่พูดไว้จริงๆหรือ?" แม้เขายังคงเศร้า แต่กลับตอบไปว่า "ผมโกหกพี่ผม ให้เขาสบายใจแค่นั้น ..ก็ผมไม่ได้เชื่อ ผมแค่รักพี่...." ....จริงอย่างเขาว่า เขายังคงไม่นับถือพระเจ้า....
ไม่นานจากนั้น เขาก็ตายด้วยโรคร้ายชนิดเดียวกับที่คร่าชีวิตพี่ชายเขาไป และเข้าพบพระพักตร์พระเป็นเจ้า..
.... พระเจ้าทรงเปิดประตูรับเขาเข้าสู่พระราชัย ....
มีคนถามพระองค์ว่า "เหตุใดพระองค์ทรงเปิดประตูให้เขาเข้าพระราชัยโดยง่ายดายปานนั้น เขาไม่เชื่อในพระองค์นะ"....
....ท่านสามารถเดาคำตอบนั้นได้หรือไม่?....
พระองค์ทรงตอบว่า "เราไม่ใช่พระเจ้าแห่งความเชื่อ เราเป็นพระเจ้าแห่งความรัก.."
..เย็นวันนั้นแสงสีส้มแดงยังคงเป็นคลื่นแสงความถี่สุดท้าย ส่องเหนือคนดีและคนเลวเท่าๆกัน....
เขาเข้าสู่สวรรค์ ไม่ใช่เพราะมีศาสนา ..เขาเพียงมีความรัก....

..เทโพ..