ออกหนึ่งค่ำ วันเสีย มะเมียม้า
พุธที่หนึ่ง มกรา ปีห้าเจ็ด
หนึ่งโดดเดี่ยว เปลี่ยวเปล่า หัวเข่าเช็ด
น้ำตาเล็ด เจ็ดเจ็บ เศร้าเหน็บทรวง
เพราะขาดแคลน พอดี มีแต่ร้าย
เกิดวุ่นวาย สับสน จนหนักหน่วง
ความอุบาทว์ ฆาตทิ้ง สิ่งทั้งปวง
หลุดลอยร่าง ลงล้ม จมดานดิน
เริ่มต้นปี มิคาด อากาศหนาว
หมอกมัวขาว ขาบแข็ง เกาะแก่งหิน
แม่คะนิ้ง พริ้งแพรว ดังแก้วนิล
ผู้คนสิ้น เฮือกสั่น สะท้านกาย
ก่อนครึ่งปี คลื่นพาด อากาศร้อน
ทั่วดงดอน เถื่อนถ้ำ ธารน้ำสาย
ท้องทุ่งหญ้า นาไร่ พืชไม้ตาย
คนวัวควาย ไตตับ แตกยับเยิน
เลยครึ่งปี ฝนมา ฟ้าขย่ม
พายุลม กระแทก แยกโขดเขิน
น้ำไหลหลาก กรากท่วม อาบอ่วมเนิน
ลุ่มเผชิญ เน่านาน บ้านบรรลัย
รู้ตั้งตน เตรียมท่า อย่าประมาท
ธรรมชาติ ย่ำแย่ พอแก้ไข
แต่มนุษย์ สุดยาก ลึกหยั่งใจ
ควรหนีไกล ไปพ้น คนเลวทราม
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
