ครูเพรางาย บ่ายคล้อย คอยมองหา
ไม่เห็นหน้า คิดถึง จึงเอื้อนเอ่ย
หนึ่งอาทิตย์ หนึ่งครั้ง หวังอย่างเคย
รีบมาเชย ชื่นชม อารมณ์กานท์
พันทอง
๓๑/๑๒/๕๖
ด้วยหนาวลมห่มเนื้อสุดเหลือหนาว
กอดแมวขาวแมวดำครบทั้งบ้าน
ขดตัวซุกผ้าห่มแสนสำราญ
พอกระเพาะทำงานจึงลืมตา
ได้ว่างเว้นงานบ้างสบายนัก
หลบมาพักมิได้หนีหายหน้า
อุตส่าห์พิงพาดคำไถ่ถามมา
ขยับนิ้วเหน็บชามาตอบความ
คราคิมหันต์ยาตราคงจะฟื้น
เรี่ยวแรงคืนเข็นคำออกลำพล่าม
ขอจำศีลข้ามปีไม่กี่ยาม
ปล่อยคนงามครองบ้านกลอนไปก่อนเลย
ส่งดอกไม้ มาปลอบ มอบความอุ่น
หนาวจนวุ่น วายใจ ใช่ไหมเอ่ย
เจอแต่ร้อน นอนแผ่ เสียจนเคย
โอ้อกเอ๋ย เมืองไทย ใหญ่อุดม
ทนอาหน่อย หนาวนั่น คงหันกลับ
แล้วไปลับ ไม่คืน ให้ขื่นขม
แดดแผดเผา เฉาเหี่ยว เทียวตรอมตรม
จะเรียกลม พัดผ่าน เนิ่นนานไป
ตักตวงหนาว เอาไว้ เมื่อไกล้สาง
นอนครวญคราง กอดอก สะทกไหว
สะท้านทรวง ล้วงถึง ก้นบึ้งใจ
เข้าปีใหม่ คงหายหนาว เฝ้าบนบาน
พันทอง
๑/๑/๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
