ครูเพรางาย บ่ายคล้อย คอยมองหา
ไม่เห็นหน้า คิดถึง จึงเอื้อนเอ่ย
หนึ่งอาทิตย์ หนึ่งครั้ง หวังอย่างเคย
รีบมาเชย ชื่นชม อารมณ์กานท์
พันทอง
๓๑/๑๒/๕๖
ด้วยหนาวลมห่มเนื้อสุดเหลือหนาว
กอดแมวขาวแมวดำครบทั้งบ้าน
ขดตัวซุกผ้าห่มแสนสำราญ
พอกระเพาะทำงานจึงลืมตา
ได้ว่างเว้นงานบ้างสบายนัก
หลบมาพักมิได้หนีหายหน้า
อุตส่าห์พิงพาดคำไถ่ถามมา
ขยับนิ้วเหน็บชามาตอบความ
คราคิมหันต์ยาตราคงจะฟื้น
เรี่ยวแรงคืนเข็นคำออกลำพล่าม
ขอจำศีลข้ามปีไม่กี่ยาม
ปล่อยคนงามครองบ้านกลอนไปก่อนเลย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
