ลองสักหนมือจิ้มหัดพิมพ์กลอน
จับดินสอ จ่อสมุด จุดลากจด
เดินหน้าถด ถอยอ่าน ทานกระท่อน
ลบเลอะเลือน เปื้อนขาด กระดาษปอน
หนึ่งบทตอน แต่งยาก ลำบากจัง
เฝ้านั่งนึก ตรึกตรอง ลองเรียงจัด
คำสัมผัส พยางค์ กลางวรรคหลัง
สัมผัสซ้ำ สัมผัสเลือน เตือนระวัง
หัวแทบพัง ไม่จำ เปิดคำแปล
ตัวอักขระ กะจิด ริดรีบแล่น
ควานหาแว่น ลุกลน หนอคนแก่
มองหาขวด ปวดหนีบ จิบกาแฟ
เกือบจะแย่ บทหนึ่ง ครึ่งชั่วโมง
มือเก้งก้าง กดกอ หาขอไข่
สระไอ ไม้โท โอ โอง โอ่ง
พิมพ์ติดกัน เว้นวรรค ชักเชื่อมโยง
หายใจโล่ง นี่ไง เริ่มใช้เป็น
เพียรมานะ พยายาม ถามลูกหลาน
เพิ่มชำนาญ ทุกวัน ทันตาเห็น
หกมกรา วางกลอน แรกตอนเย็น
หัวอกเต้น เร็วถี่ ด้วยดีใจ
ห้วงรู้สึก ลึกล้ำ ชื่นฉ่ำหวาน
มีหลายท่าน นิยม กดชมให้
เมตตามอบ คะแนน แทนมาลัย
แด่น้องใหม่ คนนี้ รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
