คืนวิเวก เมฆมิด ปิดเวหา
แสงจันทรา สาดส่อง ต้องไม่ถึง
ความมืดมน ยลเย้า เข้าดูดดึง
เห็นใครหนึ่ง เดินเปลี่ยว อยู่เดียวดาย
แอบย่องทาง ข้างรั้ว ที่มัวหม่น
หันหาคน ก็ไร้ น่าใจหาย
แว่ววังเวง เวิ้งว้าง สุดบรรยาย
แทบวางวาย ในจิต เร่งคิดเรา..
เห็นกายคล้ำ ดำสี ราวปีศาจ
เหวี่ยงขวานฟาด ไล่ฟัน หั่นโคนเสา
แลสังเกต เหตุไฉน จึงไร้เงา
ฤา..ว่าเขา คือผี ที่น่ากลัว
ต้องรีบเผ่น เร้นลับ กลับก่อนเถิด
สุดแรงเกิด ก้าวย่าง ทางสลัว
จังหวะชีพ บีบเค้น ใจเต้นรัว
สุดมืดมัว หมายกลบ หลบทางใด
แสนเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า ขาเริ่มอ่อน
จึงก้มซ่อน พรางตัว ด้วยหัวใส
หลบข้างทาง อย่างระวัง หวังรอดไป
เหงื่อรินไหล ทั่วร่าง พลางร้อนรน
เหลียวซ้ายขวา หน้าหลัง ระวังจ้อง
แต่แล้วต้อง ตาเหลือก กระเสือกสน
โผล่ตรงหน้า ฆ่าเรา เข้ามุมจน
จะสับป่น มลายลับ ดับลงพลัน
สะดุ้งตื่น ฟื้นบนเตียง ด้วยเสียงร้อง
ใบหน้าฟ้อง ว่าตกใจ เรื่องในฝัน
รุ่งอรุณ อุ่นไอผ่อง ของตะวัน
กอดแม่นั้น ดั่งรับขวัญ..เจ้านวลเอย
หนึ่งโสม
๑๗.๑๒.๒๕๕๖
ฟังเล่าความ ตามฝัน อันประหลาด
พี่ไม่พลาด ทำนาย ทายเฉลย
ถึงเหตุการณ์ ราญร้าว เมื่อคราวเลย
กุญแจเผย ตามแจ้ง แหล่งเนื้อความ
เจ้าบอกอ้าง ถึงชาย หมายชีวิต
กายาติด ผิวดำ เป็นคำถาม
ถือขวานฟาด ฟันเอา เสาเรือนราม
ผีไร้นาม มิสลาย เงาหายไป
พี่ขอยัน ฝันเจ้า นั้นเข้าท่า
ด้วยทุกครา แต่นี้ คงดีใหญ่
ผีไร้เงา ฟันเสา ให้เข้าใจ
คือโรคภัย ทมิฬ ต้องสิ้นกัน
ดุจดั่งเสา ฟันโคน โดนต้นเหตุ
เงาคือเจต จิตกลัว จนตัวสั่น
จึงมลาย หายลับ ในฉับพลัน
เสาขาดครัน โรคหาย เงากลายคืน
ไยด่วนวิ่ง ชิงหนี เล่าที่รัก
แจ้งประจักษ์ จริงแท้ ไม่แปรฝืน
บุญชะตา พาพ้น จนยั่งยืน
สะดุ้งตื่น เรื่องร้าย นั้นกลายดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
