Re: ความรักที่แท้..

มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เราไม่ตระหนักรู้และใส่ใจกันสักเท่าไรครับ
สิ่งนั้นคือ ปมในวัยเด็ก ซึ่งเป็นสิ่งนี้เอง
ที่ทำให้เราโหยหาบางสิ่งมากจนเกินจำเป็น
ทำให้เด็กบางคนต้องแต่งตัววาบหวิว เพื่อขอความรัก
ทำให้บางคนต้องคดโกงเพื่อให้ได้เงินมาอย่างเกินจำเป็น
ทำให้ครอบครัวแตกแยก และเกิดปัญหาอื่นๆขึ้นอย่างมากมาย
คนหนึ่ง เมื่อครั้งยังเด็ก คุณพ่อทิ้งไป เขาเสียใจมาก
คุณพ่อเจ้าชู้ คุณพ่อไม่รับผิดชอบ และทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน
เขาโกรธคุณพ่อ ทั้งชีวิตแทบไม่พูดถึงคุณพ่อตัวเองเลย
เหมือนทั้งโกรธ ทั้งอายที่มีคุณพ่อที่ไม่ใส่ใจครอบครัว
และโกรธคุณแม่ ที่เหมือนอ่อนแอเกินไป
ไม่ได้พยายามเพื่อครอบครัวมากพอ และทำให้เค้าเจ็บปวด
เค้ามักพูดเสมอ ว่าเค้าเติบโตมาอย่างเข้มแข็ง
อย่างที่พ่อแม่ของเขาช่วยเหลือมาอย่างน้อยนิด
อย่างที่ไม่รู้ตัว ว่าสิ่งนั้นลึกๆคือความน้อยใจเมื่อวัยเด็ก
และมันไม่ได้รับการเยียวยา อย่างเหมาะสมและเข้าใจ
พอรู้ตัวอีกที เขากลายเป็นคนเจ้าชู้ โหยหาความรัก
และมักสร้างปมให้ลูกๆ ด้วยการแอบปลูกฝังความไม่ชอบ
แม่ของตัวเองให้กับลูกๆอย่างไม่รู้ตัว และอย่างไม่รู้ตัว
เขากลายเป็นเหมือนคนที่เขาไม่ชอบ และดึงดูด
คนที่คล้ายกับส่วนที่เขาไม่ชอบในพ่อแม่ของเขาเข้ามา
ทำให้ครอบครัวแตกแยก ลูกๆเจ็บปวด เขาเองก็เจ็บปวด
กับความขัดแย้งและความสับสนลึกๆในใจของตัวเอง
เขาพยายามบอกว่า เขารับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างได้
แต่ลึกๆ เรามองเห็นแค่สิ่งที่เราอยากเห็นเท่านั้น
เขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของคนในครอบครัว
และคำครหาต่างๆนาๆที่คนอื่นต่างพูดถึงหัวใจที่เว้าแหว่งของเขา
เขาหวาดกลัวต่อความจริง ที่ว่าหัวใจตัวเองเว้าแหว่ง
และตัวเองได้ทำหลายสิ่งผิดพลาดไปมากมาย
อีกคนหนึ่ง เป็นหญิงสาว นิสัยดีร่าเริง แต่ก็เป็นคนที่
โหยหาความรักมาก และก็มักจะทำมันพังลง
เป็นคนที่คล้ายกับว่า มีการเรียกร้องความสนใจมากเป็นพิเศษ
จนทำให้คนรอบตัวค่อยๆเบื่อเธอและสนใจเธอน้อยลง
และเธอมักมีคำพูดติดปาก ที่ชอบล้อคนอื่นเล่นๆว่า
'เนี่ย แม่ไม่รัก' ซึ่งเหมือนเป็นคำที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร
จนเมื่อเธอเข้าสู่สภาวะที่ผ่อนคลาย และค้นหาต้นตอของปัญหา
เธอพบว่า เมื่อวัยเด็ก เธอเคยเล่นกับเด็กข้างบ้านคนหนึ่ง
กับคุณแม่เธอด้วย เหมือนทั้งสามจะเดินไปไหนกันไม่แน่ใจ
แล้วด้วยความที่เป็นเด็ก เธอเดินไม่ทัน เธอจึงร้องไห้งอแง
คุณแม่เลยพูดกับเธอว่า 'นี่แม่ไม่รักหนูแล้ว แม่รักน้องแบม
น้องแบมเก่งกว่า ' คำพูดนี้ได้ฝัมาอยู่ในจิตใต้สำนึกเธอ
ทำให้เธอแอบรู้สึกอยู่ลึกๆว่าคุณแม่ไม่รัก ว่าเธอไม่สำคัญ
ทำให้เธอต้องโหยหา และเรียกร้องความสนใจมากเกินไป

ครับ นี่เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่าปม
ซึ่งเอาเข้าจริงๆ มันก็คือความเข้าใจผิดในวัยเด็ก
แล้วเราสามารถคลี่คลายหรือเยียวยามันได้ ด้วยการให้อภัย
ให้อภัยกับทุกสิ่ง ทุกเรื่อง ทุกคน ด้วยใจที่สงบ สบาย
และการตระหนักรู้ ยอมรับ และพร้อมแก้ไขนั่นด้วยครับ

เมื่อคนๆนั้นได้ตระหนักรู้แล้ว ว่าจริงๆแล้ว คุณพ่อคุณแม่
ทำดีที่สุด เท่าที่หัวใจของเขาจะทำได้แล้ว
และตระหนักรู้แล้วว่า เพียงแค่เขาให้อภัยอย่างแท้จริง
เขาก็เป็นอิสระจากความเข้าใจผิดนั่นได้แล้ว
คุณแม่ไม่ได้อ่อนแอ คุณแม่ไม่ได้ไม่รักเรา คุณพ่อก็ด้วย
ทุกคนต่างพยายามรักอย่างดีมากที่สุดเท่าที่หัวใจเขาจะทำได้
เมื่อเราให้อภัย เราจะเข้าใจสิ่งนี้ ยอมรับ และเป็นอิสระ
ต่อปัญหาต่างๆได้อย่างแท้จริง และการให้อภัยไม่ใช่การย้ำ
ว่าพวกเขาได้ทำผิด แต่เป็นการตระหนักรู้ถึงความงาม
ของชีวิต และความรักที่แท้ และเป็นการปล่อยวางอดีต
อย่างเหมาะสมที่สุดนั่นด้วย ลึกๆเราโทษใครหรือสิ่งไหนไม่ได้หรอกครับ
ถึงทำได้ก็ไม่เกิดประโยชน์

ความจริง ความงาม และสารัตถะแห่งชีวิตนั้น
อยู่เหนือการตัดสินผิดถูก และความน้อยเนื้อต่ำใจครับ

ผมคิดว่าสิ่งนี้ การศึกษาในระบบการศึกษาของเรา
ไม่ได้ใส่ใจ จึงทำให้หลายๆปัญหาบานปลาย
แล้วเราก็ต้องไปโทษเกมส์ สื่อ สิ่งแวดล้อม หรืออื่นๆ
ผมอยากให้ ทุกๆคนได้ตระหนักรู้ถึงสิ่งนี้ และการมีหัวใจ
ที่เบิกบานและเป็นอิสระ อยากให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิต
ได้มากขึ้น อย่างที่ไม่ต้องพยายามกลบปมด้อยตัวเอง
จนไม่ได้ใช้ชีวิตจริงๆเสียเลยสักทีครับ

เมื่อเราตระหนักได้ถึงความรัก และคุณค่าของเราแล้ว
เราก็จะไม่สร้างปัญหาให้ตัวเองอย่างไม่จำเป็น
และเมื่อนั้นความสุข ความสบายก็มาเองอย่างแทบไม่รู้สึกตัว
ทุกอย่างมันเรียบง่ายครับ เพียงแค่เรายึดกับความเข้าใจผิด
ที่เกิดขึ้นในวัยเด็กกันมากเกินไป และความเข้าใจผิดนั้น
ก็สร้างความเข้าใจผิดอื่นๆทับซ้อนกันขึ้นมาอีกมาก
จนในที่สุด ชีวิตและความสุขก็กลายเป็นเรื่องยากครับ

แต่ขอแค่เราอภัย และใช้ชีวิตด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง
ต่อความรัก ความงาม และความจริงแท้นั้น
เดี๋ยวทุกอย่างก็คลี่คลายได้
และความสุข เบิกบานในปัจจุบันขณะก็จะเกิดกับเราเอง อย่างไม่ยากเย็น

ผมว่าการศึกษาที่แท้ ควรทำให้เราได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ด้วยครับ