emo_52แม้แต่หมายังเมิน
แสนหดหู่หัวใจหาใดเหมือน
ยากลืมเลือนเหมือนวันที่หวั่นไหว
ต้องทำดีที่สุดดั่งพูดไว้
น่าหมั่นไส้ตัวเองดั่งเพลงลา
เลี้ยงหมาน้อยสี่ตัวได้หัวร่อ
ได้เคลียคลอวิ่งล้อมอย่างพร้อมหน้า
ยามบ่ายคล้อยคอยจ้องเฝ้ามองมา
ได้เวลาอาหารใส่จานรอง
ต้มปลายข้าวจนเย็นเละเป็นโจ๊ก
เคาะหัวโป๊กเบาเบาตอนเขาจ้อง
ตักใส่จานลานลนจนตาพอง
กินอิ่มท้องทุกตัวปลื้มหัวใจ
แต่วันนี้เป็นไรจึงไม่สวบ
ไม่จ๊วบๆจั๊บๆเหมือนคับไส้
หรือว่าไม่อร่อยจึ่งถอยไกล
ทำยังไง “หมาไม่แดก”น่าแปลกจัง
ซี่โครงไก่ก็ใส่ตั้งหลายชิ้น
น่าหวานลิ้นนะเจ้าไยเฝ้านั่ง
ทั้งฟักทองสับใส่ไม่บันยัง
โอ้ ความหวัง พ่อครัวใหญ่ คงไม่เจอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
