บุรุษหวานผ่านมาคราใกล้ค่ำ
เห็นลำนำโฉมพิไล...แล้วใจหาย
นี่พี่ทำยุพเยาว์...เจ้าฟูมฟาย
อกสลาย...กอดหมอน...นอนร้าวราน
ยื่นหัตถา...กล้ามโต...ไปโอ๋แม่
ไล้นงแข...สรรพางค์...อย่างสงสาร
อันเรียมนี่...มิเคยปด...คดดวงมาน
โอ้นงคราญ...อย่าประหวั่นพรั่นหทัย
หยุดโศกเศร้า...โดยด่วน...นะนวลเนื้อ
ประเดี๋ยวเสื้อพี่เขรอะเปรอะไปใหญ่
เนี่ยสีตกเป็นวง...เพราะนงไพร
น้ำลายไหล...ย้อยหยด...มารดกัน
ศรีเปรื่อง
๕ ธ.ค. ๒๕๕๖
เห็นลำนำโฉมพิไล...แล้วใจหาย
นี่พี่ทำยุพเยาว์...เจ้าฟูมฟาย
อกสลาย...กอดหมอน...นอนร้าวราน
ยื่นหัตถา...กล้ามโต...ไปโอ๋แม่
ไล้นงแข...สรรพางค์...อย่างสงสาร
อันเรียมนี่...มิเคยปด...คดดวงมาน
โอ้นงคราญ...อย่าประหวั่นพรั่นหทัย
หยุดโศกเศร้า...โดยด่วน...นะนวลเนื้อ
ประเดี๋ยวเสื้อพี่เขรอะเปรอะไปใหญ่
เนี่ยสีตกเป็นวง...เพราะนงไพร
น้ำลายไหล...ย้อยหยด...มารดกัน
ศรีเปรื่อง
๕ ธ.ค. ๒๕๕๖
ชายเคยหวานผ่านมายังกล้าทัก
เคยได้นอนหมอนตักปักหลักฝัน
ห่างเหินไปมิแลแต่บัดนั้น
โกหกฉันผันผก อกแทบพัง
เมื่อรังเกียจเฉียดมาทำไมเล่า
ที่ฉันเศร้าก็เพราะเธอ ทำเพ้อหวัง
มอบให้ไปใจเอ๋ยมิเคยยั้ง
คิดถึงจัง ตังค์ยืมไปเมื่อไหร่คืน
เคยได้นอนหมอนตักปักหลักฝัน
ห่างเหินไปมิแลแต่บัดนั้น
โกหกฉันผันผก อกแทบพัง
เมื่อรังเกียจเฉียดมาทำไมเล่า
ที่ฉันเศร้าก็เพราะเธอ ทำเพ้อหวัง
มอบให้ไปใจเอ๋ยมิเคยยั้ง
คิดถึงจัง ตังค์ยืมไปเมื่อไหร่คืน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
