ต้น"ตะแบก" แบกรักแสนหนักอก
กลีบดอกตกร่วงพื้นวันคืนผ่าน
เริ่มเฉาช่อรอโรยโดยสายกาล
เปรียบดวงมานฝาดเฝื่อนเพื่อนห่างไกล
ต้น"ลั่นทม" จมจินต์ยินยลต้อง
นับวันหมองครองทุกข์สิ้นสุขใส
ระทวยทดลดหลั่นทุกวันไป
ชอกทรวงในใจช้ำน้ำตาริน
ต้น"มังคุด" ทรุดโทรมโฉมเศร้าโศก
ความวิโยค ย่างกรายหมายครองถิ่น
ขาดปุ๋ยใจไร้ยาเป็นอาจิณ
หทัย"ดิน" คิดมิถูกปลูกไรดี
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
