นั่งเขียนกลอน ตอนสี่ทุ่ม กุมขมับ
ไร้คนรับ คนตอบ รอบมองหา
แสนว้าเหว่ จริงเจ้า เขาไม่มา
อนิจจา ลืมรัก ภักดิ์มั่นคง
หรือลืมเรา เศร้าจัง นั่งมองฟ้า
นับดารา พันเที่ยว เปลี่ยวใจส่ง
ไร้วี่แวว เงียบงัน จันทร์คล้อยลง
น้ำตาตรง ล้นปรี่ ฤดีช้ำ
เวลาเลื่อน เคลื่อนไป ใจเต้นตึก
ให้สะอึก ในทรวง ดวงเดือนต่ำ
ทิวสนส่าย ไปมา พาระกำ
เมฆสีดำ ลอยลับ ทับจันทร์เพ็ญ
ความมืดมิด ปิดบัง พลังแสง
ใจอ่อนแรง โรยร้าง พลางขมเข่น
ฤดีน้อย ระห้อยไห้ ใจลำเค็ญ
ไม่วายเว้น เส้นรัก หักลงพลัน
หากขืนรอ ต่อไป ฤทัยทรุด
รักชำรุด สุดสายป่าน ม่านตาฉัน
คงริบหรี่ เช่นเก่า เหงาจาบัลย์
อาจถึงวัน สิ้นเยื่อ ไม่เหลือใย
นั่งเขียนกลอน ตอนนี้ สี่ทุ่มครึ่ง
ยังรำพึง ห่วงหวง พวงแก้มใส
รีบตอบถ้อย ร้อยพจน์ หยดน้ำใจ
พอฉันได้ ชื่นจินต์ รินคำกลอน
พันทอง
๒๓/๑๑/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
