ฤาฝีแปรงแฝงเร้นจากปรโลก
กลบเมฆกลมลมโศก อกุศล
เดือนก็ร้าวดาวเทวษด้วยเศษมนตร์
ดาษสีดำดิ่งปฎล สู่บาดาล
มืดมิดแล้วแก้วเอ๋ยอัจกลับ
มณเฑียรทับทาทาสนิวาสสถาน
คันทวยล้าพร่าระฆังสิ้นกังวาน
ด้วยเล่ห์มากนิรมาณ อภิมุข
มืดมิดแล้วแววสวรรค์แต่วันก่อน
เย็นศิระอดิศร ที่เคยสุข
เหลือแต่รอยร้อนรนระคนทุกข์
เกินซ่อนซุกสาบไหม้ไพร่ชีพราหมณ์
ฤาฝีแปรงแต่งสีจากปีศาจ
มาขู่ฆาตแข่งเล่นให้เห็นขาม
เมื่อแสงทองส่องกั้นประจันยาม
จึงฟ้าครามจะประจักษ์ให้รักรงค์ ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๒๑.๑๑.๕๖
ม่านฟ้ามัวสลัวแสงด้วยแปรงสี
สูรย์สุรีย์โรยแสงสิ้นแรงส่ง
แต่งธาษตรีฝีแปรงแสร้งประจง
ดังเถ้าผงธุลีคลี่ห่มคลุม
จึงมืดมิดสนิทนักเจียนจักสูญ
ปฏิกูลกองกล่นจนกลัดกลุ้ม
ฝูงผีพรายกรายกล้ำขย้ำรุม
ทุรชนพลอยสุมประชุมเพลิง
กอปรกลียุคอธิวิปลาส
วิปริตประหลาดปรุงจนยุ่งเหยิง
แต้มเศวตรกาดำดุจดำเกิง
ลุเถลิงแก่อำนาจราษฎร
มิคสัญญีกลียุคจึงปลุกปั่น
พร่าชีวันบูชิตอดิศร
ยังศรัทธาประชาแม้นมิแคลนคลอน
จำราญรอนสู่ฝันวันฟ้าพราว
สูรย์สุรีย์โรยแสงสิ้นแรงส่ง
แต่งธาษตรีฝีแปรงแสร้งประจง
ดังเถ้าผงธุลีคลี่ห่มคลุม
จึงมืดมิดสนิทนักเจียนจักสูญ
ปฏิกูลกองกล่นจนกลัดกลุ้ม
ฝูงผีพรายกรายกล้ำขย้ำรุม
ทุรชนพลอยสุมประชุมเพลิง
กอปรกลียุคอธิวิปลาส
วิปริตประหลาดปรุงจนยุ่งเหยิง
แต้มเศวตรกาดำดุจดำเกิง
ลุเถลิงแก่อำนาจราษฎร
มิคสัญญีกลียุคจึงปลุกปั่น
พร่าชีวันบูชิตอดิศร
ยังศรัทธาประชาแม้นมิแคลนคลอน
จำราญรอนสู่ฝันวันฟ้าพราว