ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
ระดะล้นโดยความมืดอันชืดเฉย
ไม่มีแม้ม่านดาวดังคราวเคย
ศศิเอยเจ้าลอยลับไปกับใคร
จะถามข่าวดาวดวงก็ร่วงดับ
มิอาจนับน้ำตาที่ล้าไหล
โอ้-แสงโสมมิโลมหล้าเหมือนลาไกล
รัศมีแห่งใจก็ใกล้เลือน
สู้รอคอยรอยแสงแม้แสร้งเสก
กว่าเจ้านกการเวกตัวเอกเอื้อน
ผ่านสุรีย์ร่ายรุ่งอรุณเยือน
บอกคืนเคลื่อนลับฟ้าทุกราตรี
เจ้าหลบอยู่หนใดในเหลี่ยมหล้า
รู้เถิดว่าความซื่อตรงจะคงที่
ถึงกัปกาลผ่านผันวันเดือนปี
ยังคงมีหนึ่งคนจะทนคอย
ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย
ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย
วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ
ระดะล้นโดยความมืดอันชืดเฉย
ไม่มีแม้ม่านดาวดังคราวเคย
ศศิเอยเจ้าลอยลับไปกับใคร
จะถามข่าวดาวดวงก็ร่วงดับ
มิอาจนับน้ำตาที่ล้าไหล
โอ้-แสงโสมมิโลมหล้าเหมือนลาไกล
รัศมีแห่งใจก็ใกล้เลือน
สู้รอคอยรอยแสงแม้แสร้งเสก
กว่าเจ้านกการเวกตัวเอกเอื้อน
ผ่านสุรีย์ร่ายรุ่งอรุณเยือน
บอกคืนเคลื่อนลับฟ้าทุกราตรี
เจ้าหลบอยู่หนใดในเหลี่ยมหล้า
รู้เถิดว่าความซื่อตรงจะคงที่
ถึงกัปกาลผ่านผันวันเดือนปี
ยังคงมีหนึ่งคนจะทนคอย
ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย
ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย
วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ