สิบสี่ค่ำ เดือนสิบสองยังครองเหงา
คิดถึงเขาหนักหนาอุราหม่น
เธออยู่ไหนไกลใกล้ใครเปรอปรน
หรือลืมคน ชาวสวนให้ครวญคอย
นั่งประดิษฐ์กรีดพับจับเรียงปัก
ไม้สลักหักทิ่ม จิ้มร้องอ๋อย
ยกมือคว้ามากุมใจรุมลอย
มองเลือดฝอยย้อยหยด รดกระทง
จิตกระหวัดลัดฟ้าข้ามป่าเขา
เมฆทึมเทาเคล้าฝนขอดลส่ง
ยังลำเนาเขาอยู่สู่ใจตรง
ว่าหญิงดงชื่อ"ดิน"จินต์เหงาจัง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
