สิ้นหน้าฝน คนคอย ใจลอยเหลือ
ลมหนาวเถือ เนื้อนาง จนจางเหงา
ครองตนคน เดียวดาย หน่ายแท้เรา
หัวอกเฉา เข้าประชิด คิดถึงแฟน
มีหนึ่งชาย หมายมอง ที่ปองหวัง
สี่ห้องขัง รังร่วม ท่วมท้นแสน
หนึ่งชีวิต ไร้ยิ่ง สิ่งทดแทน
หนึ่งชายแมน แสนปลื้ม ลืมไม่ลง
ความรู้สึก นึกรัก หนักหน่วงจิต
เป็นทั้งมิตร หมายมอง ตรองประสงค์
ยามห่างไกล ใจฉัน พลันซื่อตรง
ไม่นานคง พบพักตร์ สลักเกลียว
หัวใจที่ ครวญหา พาสุขสันต์
เป็นเหมือนฝัน พลันเพริศ บรรเจิดเกี่ยว
ปองหมายมุ่ง จรุงเรียง เคียงด้ามเคียว
ปองแน่นเหนียว เสี้ยวใจ มอบให้เธอ
เพียงแค่ได้ เห็นหน้า ค่ายิ่งนัก
อบอวลชัก แช่มชื่น ยืนพร่ำเพ้อ
ปริ่มกมล ล้นทรวง ทุกช่วงเออ
รักเสมอ ย้ำบอก ออกจากใจ
พันทอง
๑๕/๑๑/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
