ด้วยภาระ หน้าที่ เขามีมาก
จึงจำจาก จันทร์เพ็ญ เช้าเย็นสาย
ให้ฝืนทุกข์ ทนเศร้า เหงาเดียวดาย
ช่างน่าอาย คนนี้ น่าตีจัง
อย่าเศร้าโศก พี่ประโลม แม่โสมแก้ว
อันค่ำแล้ว ยังลับ ไม่กลับหลัง
พี่พะเน้า พะนอ ต่อกลอนฟัง
ให้ลืมวัง วนเวียน เบียดเบียนใจ
ถึงรุ่งสาง ย่างเช้า ยังหนาวอยู่
พ่อยอดชู้ ละเนา เอาใจใส่
พี่ขอห่ม โสมเจ้า ยามเขาไกล
ครวญคร่ำให้ ระลึก เผื่อตรึกตรอง
หากตะวัน ผันผ่าน กาลปรากฏ
ยังละลด หลีกเว้น เห็นเป็นสอง
ขอโสมแข แน่คิด เพ่งจิตมอง
สองตาจ้อง คนตรงหน้า อย่าช้าเลย
กายอยู่ใกล้ ช่างเลือน เหมือนไกลห่าง
ความอ้างว้าง เปลี่ยวจิต ร่ำคิดเอ๋ย
สองกายคลอ พนอพร่ำ ที่ฉ่ำเคย
มิซึ้งเลย เท่าใจสอด กอดดวงแด
สุดหมองใจ ทุกข์ตรม ดั่งวนอยู่
มิอาจรู้ กาลนั้น เจ้าจันทร์แข
น้องแสนภักดิ์ รักพี่ มิเชือนแช
สุดหวั่นแท้ ฤทัยพ่าย นะชายเอย..
เพียงพบพักตร์ ค้นฤดี มิมีพบ
คงจะหลบ ซ่อนอยู่ ดูนิ่งเฉย
สองดวงนิล สิ้นแววนัย หวั่นไหวเลย
โอ้ตาเอ๋ย เปิดประตู ขอดูใจ
มังตราพี่ มั่นรัก ประจักษ์โสม
ช่างประโลม ฤทัยน้อง แสนผ่องใส
คอยเคียงข้าง ห่อนห่าง มิย่างไกล
สัญญาไว้ ชายมิกลับ มอบภักดี
หนึ่งโสม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
