คนเมืองลพ พบรัก ตอนชักดิ้น
ชีวิตนั้น เกือบสิ้น จินต์มองเหม่อ
แสนสงสาร ยิ่งแท้ แดละเมอ
ไยหลงเพ้อ พกพล่าม ยามย่ำเย็น
อายุย่าง เหยียบเย้า เข้าเลขหก
ในหัวอก หมกมาก แสนยากเข็ญ
คิดตรองตรึก ทีไร ใจลำเค็ญ
ไม่วายเว้น เป็นห่วง ทุกช่วงตอน
หากรักจริง อายทำไม ใครจะว่า
ขอเพียงค่า ของใจ อย่าไหวอ่อน
มันคงตรง ต่อกัน ปันอาทร
อ่านกานท์กลอน แล้วกลับ หลับสบาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
