นั่งโดดเดี่ยว เดียวดาย คล้ายครองเศร้า
ตั้งแต่เช้า ยันค่ำ เกือบร่ำไห้
ความหนาวเหน็บ หน่วงแท้ มิแปรไป
จนฤทัย ทาบทับ ยับชีวิน
เสียงลมพริ้ว พัดผ่าน ม่านไทรย้อย
ฟังระห้อย หวนหา พาถวิล
คิดถึงคน เมืองลพ ประสบจินต์
เขาลืมสิ้น กลิ่นเกล้า เนาแนบนอน
อุราคลั่ง ดั่งไฟ เผาไหม้มอด
ความหนาวสอด ถึงทรวง ช่วงพักผ่อน
อาจวอดวาย ชีวาตม์ หากตัดรอน
โฉมบังอร ตอนนี้ ฤดีช้ำ
ฟังเพลงพิณ ไม่หวาน เหมือนกาลก่อน
แม้เขียนกลอน ยังเฝื่อน เลือนถลำ
โศกแทรกซ้อน หมอนหมิ่น จินต์ระกำ
จึงฝากคำ ผ่านฟ้า ไปหาชาย
ว่ายังรัก ภักดี ไม่มีเปลี่ยน
ชีพยังเพียร เวียนวน ทนมิหน่าย
ร้อยเสกแต่ง แปลงคำ ฉ่ำมิวาย
เช้ายันสาย หมายมอง ปองแต่เธอ
พันทอง
๑๐/๑๑/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
