ฉันเขียนกานท์ผ่านมาปีกว่าแล้ว
สิ้นวี่แววชายมอง...ข้องไฉน
ทุกบทหวานซ่านซึ้งตรึงฤทัย
มีความนัยหมายอ้อนเธอ...เก้อทุกที
นอกสายตาหรือฉัน...วานบอกหน่อย
ไยถึงปล่อยเลยละผละหลีกหนี
ลองอีกครั้งหวังชื่นรื่นฤดี
บทท้ายนี้มิแปลงเปลี่ยน...เลิกเขียนกลอน
บทท้ายนี้ รักมิผุด หยุดเขียนกลอน
"ดิน"
ยินคำหวาน หว่านซึ้ง เข้าตรึงจิต
ดั่งลิขิต ขีดวาง แต่ปางก่อน
พาหวามไหว ในทรวง ทุกช่วงตอน
จึงออดอ้อน วอนเจ้า จงเข้าใจ..
..หวังอนงค์ คงมอบ คำตอบว่า
รัก-ภักดี พี่ยา กว่าคนไหน
จะเคียงคู่ ดูแล มิแปรไป
พร้อมร่วมเรียง ฤทัย..ให้เกี่ยวพัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
