เห็นใครฉ่ำ ชื่นจิต แล้ว..อิจฉา
เพราะ..ตัวข้าฯ ขาดรัก สลักบ่วง
มิมีใคร ให้ชิด คิดเดินควง
ในแดดวง โดดเดี่ยว เปลี่ยวเอกา..
..เห็นใครเขา เคล้าคลอ พะนอรัก
นอนหนุนตัก เติมยิ้ม พิมพ์ดวงหน้า
คอยปลุกปลอบ ประคอง นอนมองตา
ครั้น..ย้อนมา มองเรา เศร้าภวังค์..
..มิมีคน คอยห่วง ทรวงหม่นหมอง
ให้เนืองนอง น้ำตา พาสิ้นหวัง
แสนทุกข์ทน ท้อทด หดหู่จัง
ความเหงาหลั่ง ไหลมา ทุกนาที..
..แสนร้าวราน ฤทัย ใคร..เหมือนฉัน
ครองจาบัล นานมา น้ำตาปรี่
สุดเหน็บหนาว ร้าวรวง ห้วงฤดี
อยากหลบลี้ หนีไป..ไม่หันมอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
