อันความรัก ของพี่ มีคิดถึง แสนสุดซึ้ง สดใส ให้เจ้าโสม
บุหลันยิ้ม ทีไร ดั่งประโลม แม่แสงโคม ขวัญน้อย สร้อยดวงมาน
โอ้ความรัก ของพี่ มีเพียงเจ้า พี่คอยเฝ้า จดจ้อง มองประสาน
แสนเป็นสุข ยิ่งนัก รักเบิกบาน สุขสำราญ หวานเย็น เป็นบทกลอน
รักเนื้อเย็น เอ็นดู อยู่เคียงข้าง ความอ้างว้าง หายไป ไม่สังหรณ์
มีรักจริง อิงแอบ แนบหนุนนอน พี่จึงอ้อน เธอจ๋า น่ารักจัง
ด้วยความรัก ห่วงใย มีให้น้อง มิหม่นหมอง ของดี มิผิดหวัง
พี่รักจริง แขจ๋า อย่าเสียงดัง โปรดระวัง เบาหน่อย..ค่อยกล่อมมา..
เวหน
โรยระริน กวินกลอน อันอ่อนหวาน ที่โปร่ยหว่าน คำล้ำ ครวญคร่ำหา
มนต์เวหน วนตรึง ถึงจันทรา ให้อุรา รำพึง ถึงคนดี
พจีล้ำ คราวเอ่ย เฉลยรัก ห่อนลืมพักตร์ พี่ยา หาห่างหนี
มิลืมเลือน คำละมุน หนุนไมตรี เชษฐานี้ ภักดิ์ขวัญน้อย สร้อยดวงมาน.
หนึ่งโสม
หอมระริน กลิ่นคำ ชื่นฉ่ำจินต์
ดั่งโปรยริน มาลา บุปผาหวาน
แต่งบรรจง ท้องฟ้า จ้าตระการ
ปานนงคราญ ลูกสาว ท้าวเทพกวี
โปรยคำหอม ห้อมหอ ถักทอฝัน
เยี่ยงกำนัล ขวัญตา มารศรี
สดับถ้อย ร้อยกานท์ ผ่านวลี
จากใจนี้ พลีเพื่อ เจ้าเนื้อนวล
เวหน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
