เคยเลี้ยงหมา หนึ่งตัว มัวหมองศรี
เมื่อครั้งที่ อยู่บ้าน สำราญไหม
คอยหุงหา อาหาร กาลผ่านไป
จนโตใหญ่ หลงรัก ฟูมฟักมา
ตามรับส่ง ประจำ ซ้ำร้องเอ๋ง
กระโจนทำ อวดเบ่ง เก่งนักหนา
หลายปีเข้า เศร้าใจ ในอุรา
รถทับขา เหยียบซ้ำ ทำได้ลง
รีบอุ้มมัน หาหมอ ขอให้ช่วย
ใจระทวย แน่นิ่ง ยิ่งไหลหลง
มันขาดใจ ต่อหน้า พาให้ปลง
น้ำตาตรง ไหลรื่น ยืนทำใจ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
