ส่งบรรสาร กานท์สร้อย ถ้อยหวั่นไหว
ดั่งทิพย์ธาร ซ่านฤดี ปรีหัวใจ
บางตอนไซร้ บางวัน มานพังภินท์
ดั่งพระพาย รำเพย เผยแผ่วพลิ้ว
พัดผ่านผิว ชื่นนวล ชวนถวิล
ลบความร้อน รอนใจ ให้คลายจินต์
ชวนยลยิน ฉ่ำเย็น มิเว้นใด
คงหวานเพียง ชั่วผ่าน เพียงผิวเผิน
หากหลงเพลิน พจี ที่หลั่งไหล
จบบทกานท์ ราญสิ้น กวินใคร
จะมีไหม ในหวาน อยู่นานเนาว์
หนึ่งโสม
อันโบราณ ขานถ้อย ดุจอ้อยหวาน
แม้เพียงผ่าน พ้นกลิ่น ดั่งสิ้นเถา
แต่ความจริง สิ่งใด ในใจเรา
แม้ล่วงเก่า กลั่นร้อย คือถ้อยจริง
จะยืนยง คงมั่น นิรันดร์ศก
จะแผ่ปก ใจซื่อ คือทุกสิ่ง
จะยึดถือ สัจวาจา ภาษาอิง
ให้ยอดยิ่ง ไม่ย่อย่น มิสนใด
คือสิ่งแสน แทนใจ บอกให้หมด
อนาคต มันแน่ สักแค่ไหน
ถ้าวันหนึ่ง เธอร้าง เลยห่างไป
พี่ดีใจ ว่าพูดแล้ว นะแก้วตา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
