[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

วันที่เราทุกคนต่างเห็นค่าของกระสุนปืน
มากกว่าค่าของขนมปัง
วันที่เรากระหายดื่มเลือดกันเองแทนน้ำเปล่า
วันที่เรากินเนื้อมนุษย์ที่ถูกล่าเป็นอาหาร
วันคืนเหล่านั้น.. ใกล้เข้ามาทุกที.. ทุกที
' วันคืนแห่งความยากไร้ '
แม้มหาศาสดาองค์ใดก็คงไม่อาจช่วยเราได้
เมื่อเรายังคง.. สวดมนต์เพื่อให้อีกฝ่าย ตายลง
เราเจ็บปวด และตายลงช้าช้า
ด้วยโรคร้าย ที่เราปรารถนาให้มันทำลายศัตรู
เราจึงสวดมนต์ .. เพื่อให้นกกระดาษกลับมามีชีวิต.. อีกครั้ง
เพื่อให้ความตาย ได้ป้อนขนมปังอุ่นให้กับเด็กยากไร้
เพื่อให้ความรัก กลับคืนสู่ศรัทธาของเรา

พิราบขาวยังไม่ตาย มันเปื้อนเลือดและเขม่าปืน
รอวันผลัดขน และกลับบินสู่ฟ้ากว้าง.. ในสักวัน

ปัง !! เสียงปืนของนายพรานดังขึ้นแหวกความเงียบ
การถกเถียงระหว่างกวีและปัญญาชนหมดความหมาย

สวัสดี ความรัก.. เธอหลบหนีหายไปอีกแล้ว
อันตรธานไปราวกับไม่เคยมีอยู่..

สวัสดี .. สวัสดีแปลว่าลาก่อนหรือเปล่า ?

.... ....... .. ........ ...

".. สวัสดี "