ไม่จำเป็นต้องอาย...
ในเมื่อชายเมินหมาง ร้างประสาน
อยู่เดียวดาย หลายปีที่ดวงมาน
เดินร้าวราน แหลกยับ...กับมือใคร
แรกแรกฉันเกือบเสียคน...
ชีวิตสับสน หมองหม่น ทนช้ำนอนร่ำไห้
เวทนาตัวเอง พังเพลงเศร้า กับเขาทีไร
น้ำตาเกิดบ่าไหล ใจแดดิ้น เกือบสิ้นชีวา
กาลเวลาเท่านั้น...
ทำให้ฉันหันคิด พิจารณา
อย่าไปสนใจ คนไร้ค่า
มุ่งมองไปข้างหน้าอย่างท้าทาย...
ถึงวันนี้อยู่ได้สบายมาก...
ไม่เหลือซากรักเก่า เขาหักหาย
แต่งตัวสวย รวยเริด เพริศพริ้งพราย
มั่นใจว่าไม่สาย จะหาชาย มาเรียงเคียงคู่ครอง
พันทอง
๓/๑๑/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
