ไยความรัก มักร้าง มิสร่างโศก
คราวิโยค เจียรเจ็บ ช่างเหน็บหนาว
ชายแปรปัด ตระบัดคำ ที่ย้ำดาว
ให้รวดร้าว กลั้นจิต พิษแทรกทรวง
→♥←
ยิ่งคิดย้อน กลอนโศก วิโยคเหลือ
โสมเขียนเพื่อ เมื่อรัก ดักสาบสรวง
ทุกคืนวัน หวั่นไหว จากชายลวง
ดุจติดบ่วง หล่นเหว ลงเปลวไฟ
→♥←
คราหายใจ ไร้จิต เมื่อพิษฝัง
ภาพความหลัง วันเก่า เฝ้าหวั่นไหว
กลับมลาย สลายเมื่อ หมดเยื่อใย
ทุกข์ท้นใจ ห้วงรัก มาหักมาน
→♥←
สุดเจ็บปวด ดวงจิต ผิดทางรัก
ร้าวทรวงหนัก ไยพี่ นี้หักหาญ
ดั่งมีดกรีด บิดใจ ให้แหลกราญ
กระชากมาน ผลาญวิญญ์..สิ้นดวงแด
→♥←
หนึ่งโสม..~♥~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
