กุหลาบเอ๋ยเคยสวยร่ำรวยรัก
พอถูกหักกิ่งโค่นกลีบโดนแล่
เหล่าภมรหนีหน้าไม่มาแล
จึงเฝ้าแต่เจ็บช้ำระกำทรวง
น่าสงสารกุหลาบถูกสาปให้
ด้วยดวงใจใสซื่อจึ่งโรยร่วง
หลงเชื่อคำอ่อนหวานถูกมารลวง
ไร้คู่ควงทรวงสลาย,พ่าย,ภินท์พัง
จะขอรับทรามวัยเก็บในห้วง
แม้โรยร่วงสู่ดินจนสิ้นหวัง
จะรักษาแผลใจไร้รวงรัง
ให้คืนดังครั้งเก่าเจ้าเคยงาม
จะถนอมดวงใจมิให้เหงา
จะคอยเฝ้าคนดีดั่งมีหนาม
จะใกล้ชิดโฉมยงทุกโมงยาม
จะติดตามกานดาชั่วฟ้าดิน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอกุหลาบชื่นนามในความรัก
ที่ทอถักเส้นสายดังลายศิลป์
มิระคายกายผกาด้วยราคิน
ไร้มลทินโดยรักและภักดี
ประดับความงามงดเคียงรสรื่น
สุขสดชื่นกลางดงพงไพรศรี
ต่างถนอมพร้อมพรั่งดังวจี
เนิ่นนานปีคงมั่นมิผันแปร
ที่ทอถักเส้นสายดังลายศิลป์
มิระคายกายผกาด้วยราคิน
ไร้มลทินโดยรักและภักดี
ประดับความงามงดเคียงรสรื่น
สุขสดชื่นกลางดงพงไพรศรี
ต่างถนอมพร้อมพรั่งดังวจี
เนิ่นนานปีคงมั่นมิผันแปร