ดูละครตอนดึกให้นึกห่วง
เจ้าพุ่มพวงคงเหงาเฝ้ากอดก่าย
หมอนข้างแทนคนดีอย่างพี่ชาย
คงวุ่นวายดายเดียวแสนเปลี่ยวทรวง
ในละครบทเศร้าคงเศร้ากว่า
หลั่งน้ำตาเปียกหมอนอาวรณ์,ห่วง
ยามละครบทรักเขาตักตวง
อยากเดินควงรักเราดั่งเขาจัง
ผู้กำกับเขียนบทช่างโหดร้าย
ปล่อยหญิงเศร้าเดียวดายขาดชายคลั่ง
ให้รับบทอกหักรักภินท์พัง
ต้องมานั่งอิจฉาอยู่หน้าจอ
ดูละครย้อนเข้าตัวเราบ้าง
ต้องแรมร้างห่างคู่ยามชูช่อ
ขาดคนรักร่วมฝันทุกวันรอ
เมื่อไหร่หนอ..จะให้จอ...อิจฉา “เรา”
“ไพร พนาวัลย์”
ดูละคร ดอนนึก ไม่คึกคัก
จำใจหัก ห้ามจิต สนิทเฉา
ทั้งซ้ายขวา ไม่เห็น แม้เช่นเงา
คงมัวเมา เข้าข่าย ชายหลอกลวง
เขาคงดู กับเมีย คลอเคลียอยู่
โอ้ยอดชู้ คู่ใจ ไยไม่ห่วง
รักที่เคย หยอกเย้า เศร้าแดดวง
เมียคอยหวง หรือไร จึงไม่มา
บทละคร ที่เขียน เวียนวนซ้ำ
ทุกถ้อยคำ จำแท้ เฝ้าแลหา
ว้าเหว่จัง นั่งมอง หมองอุรา
หยาดน้ำตา ตอนจาก ลำบากใจ
พันทอง
๒๖/๑๐/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
