โอ้..อกหวิว หวั่นไหว ให้ลอยล่อง
ยามเหม่อมอง ท้องฟ้า จันทราฉาย
จรัสแสง สีทอง ผ่องประกาย
ดาราร้อย เรียงราย ร่ายนภา..
..ท่ามราตรี ที่แสน สุดสดใส
กลับ..หม่นห้วง หฤทัย ไม่เป็นท่า
ซ้ำ..หยดน้ำ ใส-ใส จากนัยน์ตา
เอ่อล้นมา ไม่ขาด สายหยาดริน..
..แสนโดดเดี่ยว เปลี่ยวใจ เพราะไร้เจ้า
ความโศกเศร้า เข้าซบ ไม่จบสิ้น
ทุกข์ระทม ตรม-หมอง ยึดครองจินต์
ในชีวิน แว่วเพียง เสียงคร่ำครวญ..
..เช็ดน้ำตา อย่าให้ มันไหลหลั่ง
อยากหยุดยั้ง หยาดน้ำ แห่งกำสรวล
แต่..โศกา เกิดก่อ ต่อกระบวน
ให้ร้องร่ำ คร่ำครวญ มิด่วนลา..
.. โอ้..พธู รู้ไหม ใจดวงนี้
ทุกนาที มีเพียง เสียงเพ้อหา
เฝ้ารอเธอ ทุกวัน นะ..ขวัญตา
ขอร้องเถอะ เธอจ๋า อย่า..ใจดำ ..
..อยู่แห่งไหน นงคราญ ป่านฉะนี้
ยินเสียงพี่ ที่..ไห้ ไหมงามขำ
ทุกท่วงถ้อย ร้อยกลอน อักษรนำ
ล้วนแต่ร่ำ ร้องเรียก..เพรียกหานาง