ที่บ้านฉัน ไร้ยุง มิยุ่งเหยิง
แหกกระเจิง เปิงเปิด เตลิดสิ้น
มันคงเข็ด ขยาด มิอาจบิน
เห็นพวกดิ้น กระแด่ว จึงแจวจร
จับทอดกรอบ ทีละตัว เด็ดหัวปีก
แล้วก็ฉีก เคี้ยวซะ ดังกระฉ่อน
ต้องเชือดไก่ ให้ลิงดู รู้อย่าวอน
บินอื่นร่อน ไม่ผ่าน บ้านฉันสบาย
"ดิน"
อยากกินยุงทอดกรอบที่บ้านน้อง
ตามริมคลองป่าพงคงหาง่าย
ตัวคงเท่าตั๊กแตนกัดคนตาย
แต่ยุงลายแรงฤทธิ์ตัวนิดเดียว
ทอดเมื่อไหร่บอกด้วยคงรวยแน่
ไม่ว่าแก่หรือหนุ่มคงรุมเกี้ยว
ขายแพงแพงไปเลยสเบยเชียว
อยากจะเคี้ยว น้องดินหรือกินยุง?
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
