@..หญิงควรคู่กลิ่นหอม..@

ขอร่ายพจน์ บทกลอน อักษรศรี
เปล่งวจี จากใจ อาลัยหมอง
แทนบุปผา หอมกรุ่น ละมุนกอง
ปนละออง น้ำคำ ที่พร่ำพราย

หยิบมะลิ ผลิดอก ออกบานเบ่ง
ค่อยบรรเลง เพลงเพลิน ดำเนินหมาย
ช่อมาลี หนีช้ำ สุดกล้ำกราย
ความโหดร้าย คลุมครอบ รอบจาบัลย์

กลิ่นหอมเย็น เช้าค่ำ ฉ่ำชื่นจิต
มวลมิ่งมิตร ดอมดม อารมณ์หวั่น
ยั่วภมร ร่อนหา ทุกคราวัน
ภิรมย์ขวัญ ใฝ่เข้า เย้าหยอกเอิน

ที่เคยสุข สรวลสันต์ พลันเลือนลด
แสนกำสรด หดหาย อายขวยเขิน
รอยยิ้มหวาน ซ่านซึ้ง จึงช้ำเกิน
เขาหมางเมิน จากลา น้ำตาริน

เมื่อไร้สี ไร้กลิ่น สิ้นความหอม
ต้องจำยอม ก้มหน้า ระอาสิ้น
ภมรไม่ เชยชม ถาโถมบิน
โทษฟ้าดิน หรือไร ใจย่อมรู้

อาการเครียด เบียดบัง รั้งชีวาตม์
เคยองอาจ พลาดพลั้ง นั่งอดสู
แม้นเวลา ย้อนได้ ใช้เป็นครู
หญิงควรคู่ ถนอม กลิ่นหอมไว้
พันทอง
๒๑/๑๐/๕๖

add complete
by klonthaiclub fb