มือกระดก...เอวเขย่า...เอ้า! มีหวัง
"อะเฮ้ยเฮ้ย!" ส่งเสียง...สำเนียงดัง
ดีใจจัง...โสมกะก่อง...เจ้าส่องมา
ออกสเต็ปจำรูญ...มูนวอคเกอร์
ขุดแดนซ์เว่อร์...แนวโก้...โชว์ท่วงท่า
ถึงไม่สวย...แต่ก็เท่ห์แถมเฮฮา
ใครว่าบ้า...ก็บ่สน...เพื่อคนดี
ราชปะแตนฟิตปั๋ง...พลังเยอะ
เต้นจนเลอะเปรอะไคล...เหงื่อไหลปรี่
กระบัดเห็น..."ดิน" คลามาราวี
ทั้งใส่สีตีไข่...ไล่สาดโคลน
ไม่รักแล้ว...แน่ะ! ยังหมั่น...มากลั่นแกล้ง
น้ำใจแล้ง...ดั่งอิสาน...กาลกระโน้น
เขียดอีโม่-กบ-ตะปาด...ขาดแรงโจน
เกาะบนโพน...ทดท้อ...รอความตาย
โอ้กานดา...อย่าเชื่อ...แม่เสือหญิง
หล่อนน่ะทิ้งเรียมให้...หทัยสลาย
แอบไปกิ๊กลุง "รพี ฯ" ที่เชียงราย
ปล่อยพี่ชายหนาวเหน็บเจ็บทรวงใน
ส่วนลุง "กัง ฯ" หลาน "ขลุ่ย ฯ" อุ๊ย! เจ้าชู้
เชื่อเถอะหนู...เรียมมุสา...ก็หาไม่
เลือกลุง-หลาน...รังแต่ช้ำระกำใจ
มาเถอะไว...ซบพี่...ห่อนมีตรม
ศรีเปรื่อง
๑๕ ต.ค. ๒๕๕๖
ขออภัยที่ใช้เสียงตรี ที่ "ท้ายวรรคสอง" หนึ่งคำครับ คือ "กระโน้น"
แฮ่ ๆ เรื่องเสียงตรีที่ "ท้ายวรรคสอง" นี่ เป็นหนึ่งเรื่อง ที่ผมยังหาคำตอบดี ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับเหตุผลของการ "ห้าม"
เพราะหากอ่านทำนองเสนาะดู ก็จะรู้ว่ามันเอื้อนได้ ผิดกับเสียงสามัญที่เอื้อนไม่ไปเลย
อีกอย่าง กลอนโบราณ ที่ลงท้ายด้วยเสียงตรีก็มีให้เห็นอยู่พอสมควร แล้วทำไมปัจจุบัน เราถึงขนาดต้องห้ามกัน ???
เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ท่านใดมีทฤษฎีดี ๆ ที่อธิบายได้ ก็บอกเล่าเก้าสิบกันหน่อยนะครับ อยากรู้มากกก...ครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
