เธอหนีจากพี่ชายให้รอยช้ำ
เธอยังย้ำฝากบาดแผลแค่หงอยเหงา
ภาพความหลังรักเก่า้เราเหลือเพียงรอย
เพียงอยากสอยสาวแสนสวยมายลยิน
เธอจากพี่หนีไกลไปเมืองนอก
มิยอมบอกแล้วหายไปหัวใจหิน
ข่าวคนดีมีความสุขแสนสมจินต์
ยอมทิ้งถิ่นทิ้งพี่น้องต้องตรอมตรม
บ้านนาเราเหงาหงอยคอยนวลนาง
พี่อ้างว้างอยู่ดดเดี่ยวเปลี่ยวชื่นขม
นอนรักษาแผลใจให้ระทม
ด้วยอารมณ์ที่ร้าวราน..บ้านชุมพร.
ริน ดอนบูรพา
๑๔ ต.ค.๕๖
เธอยังย้ำฝากบาดแผลแค่หงอยเหงา
ภาพความหลังรักเก่า้เราเหลือเพียงรอย
เพียงอยากสอยสาวแสนสวยมายลยิน
เธอจากพี่หนีไกลไปเมืองนอก
มิยอมบอกแล้วหายไปหัวใจหิน
ข่าวคนดีมีความสุขแสนสมจินต์
ยอมทิ้งถิ่นทิ้งพี่น้องต้องตรอมตรม
บ้านนาเราเหงาหงอยคอยนวลนาง
พี่อ้างว้างอยู่ดดเดี่ยวเปลี่ยวชื่นขม
นอนรักษาแผลใจให้ระทม
ด้วยอารมณ์ที่ร้าวราน..บ้านชุมพร.
ริน ดอนบูรพา
๑๔ ต.ค.๕๖
เรียนจบ จะกลับมาทำนา...( เกลือ )
อยู่เมืองนอก เมืองนา..ล้วนป่าเขา
ให้หงอยเหงาจับจิต..คิดจนหลอน
หวังน้ำใจ ไมตรีที่บ้านกลอน
กล่อมน้องนอน ฝันดีบ้าง..เป็นครั้งคราว
ระหกระเหิน เร่ร่อน ไร้คอนเกาะ
หาใช่เพราะหนีจาก..ฝากแก้ข่าว
มุ่งศึกษาเพลงอาวุธ..สุดทางดาว
แม้ปวดร้าว ยืนหยัด..กัดฟันทน
รอวันกลับทุ่งนา มาหาพี่
อย่าด่วนหนีหน้าไป..ไม่เห็นหน
บ้านชุมพรโปรดรอรักน้องสักคน
สวรรค์ช่วยดล คนไกล..ให้เมตตา
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
