สงสาร ท่านพ่อ,แม่
ตั้งตาแล แดคอยเฝ้า
ถนอม พร้อมกล่อมเกลา
ลูกใจเบา เอาปล่อยวาง
คนอื่น ยื่นหยิบนิด
ไยถือจิต คิดมิสร่าง
รักแท้ แต่เปราะบาง
จึงหลงทาง หมางระทม
ก้าวย่าง อย่างคนเขลา
เชื่อคำเขา เจ้าจึงล่ม
ผกา พาซานซม
ร่างต้องจม ถมปัฐพี
มนุษย์ ขุดมิหมด
สันดานคด ขดม้วนถี่
สาวไส้ ในกายี
คงหลายลี้ ชาตรีทราม
พ่อแม่ แต่ร่ำไห้
ลูกจากไป ไกลเขตข้าม
เหลือเพียง เคียงแต่นาม
ทุกข์รุกลาม ยามคะนึง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
