โปรดเอ็นดูแย้น้อยวิ่งหงอยเหงา
เคียงผองเผ่ากิ้งก่าในป่าแห้ง
อุตส่าห์หลบชุลมุนเกลือกฝุ่นแดง
คนยังแกล้งล่อลวงดักบ่วงคอ
มองให้ซึ้งสัตว์ป่าโลกน่ารัก
หมายตั้งหลักพงไพรสืบไปต่อ
แม้นมนุษย์ล่าเพลินจนเกินพอ
วันหน้าหนอเหลืออยู่เพียงหมูแมว
ลูกหลานคอยชี้มือมองยื้อแย่ง
ดูภาพแห่งความหลังคอยตั้งแถว
วาดรูปแย้กิ้งก่าพราวตาแวว
แต้มเพริศแพร้วด้วยจิตที่คิดเอง!ฯ
อริญชย์
๑๐/๑๐/๒๕๕๖
ปล.กลอนบทนี้ แต่งก่อนกลอนเหยี่ยวอพยพ ตอนแรกว่าจะไม่ลง ก็เลยนำไปดัดแปลงเป็นกลอนเหยี่ยวอพยพแทน
แต่เมื่อย้อนอ่านดูแล้ว น่าจะมีเนื้อหาสาระมากอยู่พอสมควร จึงขอนำมาลงให้อ่านกันเล่น ๆ ก็แล้วกันเน้อทุกท่าน
และก็ต้องที่ขออภัยที่ต่อกลอนไม่ค่อยถนัด ส่วนมากจะแต่งเป็นเรื่องเป็นราวไปเลย ส่วนท่านใดถนัดต่อกลอน
ก็ตามสบายนะทุกท่าน ไม่ว่ากัน สนุกสนานเจือเนื้อสาระ คติธรรม ธรรมชาติ ตามสมควร
และให้ถือซะว่ากลอนบทนี้เป็นการแต่งแนวอนุรักษ์ธรรมชาติก็แล้วกันเน้อ ขอขอบคุณทุกท่าน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
