หรืออาวรณ์อ่อนเบาเท่าอากาศ
คิดถึงวาดว้างโล่งอันโหวงเหวง
ที่เปล่าว่างร้างคำร่ำเลบง
กับวังเวงเวลาเหลือกว่านับ
แต่ใจคอย คอยถวิลเพียงสิ้นภพ
จนมืดกลบเดือนมิดอาทิตย์ดับ
ยังลอยรางคว้างคว้ามิลาลับ
คือความหวังวิบวับ ระแวงวน
ก็สิ่งนั้นอันคติหรือมิใช่
ที่มิตรมีมุ่งให้เหนือเหตุผล
แม้ลิบลับอับท้อจรจน
นานทุรนลวกอุระก็จะรอ
สักคราแลแม้เนิ่นนิรันดร์นั้น
มีแสงจันทร์จับขจีตามที่ขอ
ไม่อิ่มเอิบอาบท่องเท่าทองทอ
แต่อิ่มอกคนรอ อยู่ริมริม ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๕.๑๐.๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
