น้ำละลายกลายกลับลับจากโลก
ความเศร้าโศกตรึงติดจิตขื่นขม
กลัวสายฝนหม่นใจไปกับลม
ทุกคารมติเตือนเชือนดวงแด
แค่หมุนเวียนเปลี่ยนผันสู่วันพรุ่ง
สู่สายรุ้งย้อนลงตรงดวงแข
จากน้ำเย็นเป็นหิมะอย่าละแล
โปรยเผื่อแผ่...คนเหงา...คงเข้าใจ
---กังวาน---
หยาดน้ำฝนหล่นหายเป็นสายหมอก
ทิ้งหัวใจช้ำชอกให้หลงไขว่
ยามแสงเดือนเลื่อนลาครั้งคราใด
ฟ้าร่ำไห้..จึ่งเห็นเป็นน้ำตา
ไอเจือจางแตะแต้มนวลแก้มหมอง
ดุเหว่าร้องปลุกตะวันผันสู่หล้า
หยดน้ำค้างพราวพร่างยังค้างคา
ปนน้ำตาแทรกแซมผิวแก้มนวล..
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
